Jest upalne lato 1939 r. Młody warszawiak Piotr Ochocki przyjeżdża do Bedryczan, małej wioski na Kresach, żeby poznać rodzinne strony swojej matki. Ale nie będą to zwykłe beztroskie wakacje. Znad obu granic nadciąga widmo wojny - nawet w malutkich Bedryczanach, gdzie wszyscy się znają, narasta wrogość miedzy sąsiadami: Polakami i Ukraińcami. Piotr wie, że zapuszczanie się na ukraińską stronę wsi naraża go na wielkie niebezpieczeństwo. A jednak to wszystko przestaje mieć znaczenie w dniu, kiedy po raz pierwszy spotyka piękną Ukrainkę Swietę. Już wie, że teraz nic nie będzie takie samo, wszelkie zakazy przestają się liczyć... Ale co się wydarzy, kiedy rozdzieli ich wojna? Czy czas tęsknoty się skończy?

"Przebieg deportacji wyglądał podobnie. Do domów rodzin wytypowanych wcześniej przez NKWD wchodzili enkawudziści w towarzystwie żołnierzy oraz miejscowego aktywisty, by w czasie, od pół do paru godzin, zabrać deportowanych wraz z bagażem, nie większym niż 500 kg na rodzinę. Przewożono ich podwodami konnymi do najbliższego węzła kolejowego. Tam załadowywano do wagonów towarowych, zwanych tiepłuszkami - ze względu na żelazny piec umieszczony wewnątrz, a służący do ogrzewania i gotowania. W jednym wagonie umieszczano od 40 do 60 osób." Anna Mironowicz, żona leśniczego z Hajnówki, została deportowana wraz z mężem i trójką dzieci 10 lutego 1940 roku do miejscowości Gromatucha w Górach Sajańskich wraz ze stu innymi rodzinami leśników z Puszczy Białowieskiej. Dotarli na miejsce 5 kwietnia 1940 roku. W swoich wspomnieniach autorka szczegółowo opisuje wrzesień 1939 roku w Puszczy Białowieskiej, wkroczenie i wycofanie się Niemców, a następnie wejśćie Sowietów i ich rządy. Dokładnie przedstawia wygnanie z domu, transport, pobyt i pracę na zesłaniu, a następnie tułaczkę po ZSRR, zakończoną ewakuacją wraz z Armią Andersa, z Krasnowodska, do irańskiego miasta Pahlavi.